Hayatımın en büyük problemi benim

ben kendi hayatımın en büyük sorunuyum. kendi hayatımın karındeşen jack'iyim hatta. başarısızlık benim tek başarım. yıllardır bu konuda gerçekten büyük bir istikrar sağlıyorum ve bu konuda acayip iddialıyım.

hayatım aslında bir örnek teşkil ettiğimi söyleyebilirim

polise saygı

cuma gününden beri taksimde eylemde, direnişteyim. liseden beri silivri, cumhuriyet, haksız yere kck adı altında tutuklananlar, cumartesi anneleri vs. hemen hemen bütün eylem ve mitinglere katılıp hakkımı arıyorum. tabi cuma günü de. 3

yeni başlayanlar için cumhuriyet

cumhuriyet’i kurdunuz tamam ama iş bitmiyor hemen. ilk olarak turkish language pack updatei yapın muhakkak. Şapkaydı, halifelikti, soyadıydı, tck’ydı efenime söyleyeyim tekke ve zaviyelerdi derken bir sürü update çekeceksiniz.. bunları yaparken terakkipervor.exe ve serbostcumhuriyethirkasi.exe sorun çıkartabilir, siz önleminizi alın. bütün her şey eksiksiz olursa ilk 27 yıl ufak tefek sorunlar hariç pek bir sıkıntı çıkmıyor. tamam oluyor ama halledilebilir şeyler yani. bu süreden sonra firewallun ilk büyük açığının corea.exe olduğunu fark edeceksiniz. ama bitmedi… nata.exe hemen peşinden geliyor bu meredin. hemen akabinde, 10 yıl sonrası civarı system32e darbe yapılıyor, kan gövdeyi götürüyor vs. vs…

böyle aşkın ızdırabını sikeyim! (kişiselli olanından)

Lise son sınıfa gittiğim sene. O zamanlar tek sınav var, adı ÖSS. Beni yazın ortasında bir dershaneye yazdırıyorlar, orada kayıt yapan kadın anlatıyor böyle böyle. Dershane okuldan bilmem ne kadar önce başlayacak diye. "Ulan yapılır mı bu insafsızlık? Tatil piç olacak." falan düşüncelerindeyim. Başıma gelen en kötü şeymiş gibi. (Bana yapılacak en kötü şeylerden biri o ayrı mesele) Gel zaman git zaman dershanenin ilk ders günü gelip çatıyor. Sabahın körü amına koyim, afyonum patlamamış daha. 1-2 kişi hariç kimse kimseyi tanımıyor, herkes birbirini süzüyor "Kim lan bu dallama?" der gibisinden. Sonra sınıfa bir hatun giriyor, aman tanrım o da nesi? Ben hayatımda böyle bir şey görmedim arkadaş! Beyaz tenli hatunlara oldum olası

Türkiye'de Greenpeace'ci olmak...

açık açık söyliyim ben hayatımda bu kadar abazanın bir araya toplandığı kalabalığı nadiren gördüm. şimdi şöööyyle beyin loblarının içerisinde geçmişe doğru yolculuğa çık, evetttt eveee

Kırık bir hikaye...

Yasım kac hatırlamıyorum. Sanırım yedinci sınıfa gidiyorum. Evvelden bir kırık, birkac yarık ve bol miktarda sakarlık dolu hayatım aynen devam etmekte. Okumus oldugum ilkokulun arka sokagında bir yokus var. Herkes araba ve bisikletle inerken, hatta yürürken bile korkar. Birgün kuzenimin bisikleti, kuzenim ve ben üclüsü yine oradayız. Her zamanki gibi sikimsonik bir adrenalin icerisinde, o zamanlar “piskilet” diye adlandırdıgımız bisiklet aracı ile yokusun basındayız. Birden sahsıma adeta vahiy inercesine “bu yokustan bisikletle iiinnnn!!” seklinde dürtü gelir. Dedim ya o zamanlar sikindirik bir adrenalin anlayısımız var. Rahat dururmuyum?

Hepimiz zevgi pıtırcıklarıyız

Bak güzel kardesim, ben dogdugumdan beri köpek severim kedi tekmelerim. Sevdigim tek canlı türü varsa o da köpektir. Simdi “eee... Banane?!” diyosun hissediyorum ,lakin hikayenin anlasılması icin bu ukteyi vermek zorundayım.

Yaklasık bir yıldır calısıyorum. Yaz aylarının son dönemleri. Yeni ofisimize yeni yeni alısıyoruz. Ziyaretcilerimiz eksik olmuyor. En cok ziyaret edenlerse kediler. Bildigin sokak kedileri. Bahce katı olmasından mütevellit camdan iceri giriyorlar, ardından deri koltuga uzanıp keyifli bir uyku cekmeye baslıyorlar. Bu huzurları bizim onları uykularından etmemizle son bulmakta tabi. Günlerden bir gün yine bildigin sokak kedisi, tekir kedi. Camdan iceri bakıyor, camın esigine geliyor fakat iceri girmeye cesaret edemiyor. Bir gün iki gün derken